Het gaat niet meer. Althans, het wordt steeds moeilijker. Om dingen te doen die niet kloppen. Die niet goed voelen. Niet (meer) passen. Waar je op leegloopt.
Eerst even een eigen situatie, in detail. Onlangs zat ik in een oudergesprek te luisteren hoe school mijn zoon de kans geeft om naar de plus groep te gaan met rekenen, omdat hij dat zo goed kan. Thuis had hij er al over verteld en, helaas, daar was hij zelf niet blij mee. Want hij heeft simpelweg een hekel aan rekenen. En nu moet hij zowel het plus werk gaan doen, als ook het normale rekenwerk, in dezelfde tijd. Maar tijdsdruk is een dingetje voor hem – oftewel perfectionisme – dus het is wachten op overwerk, omdat hij niet alles af krijgt. Is dit niet het ideale recept voor meer weerstand op school?
Natuurlijk is er niets mis met extra uitdaging bieden. Waar het me om gaat is dat we al heel vroeg leren, dat het er niet toe doet, wat je zelf leuk of belangrijk vindt. Dat wordt ons afgeleerd. Omdat elders is bepaald wat we zouden moeten doen en kunnen. Nogmaals, het is niet alleen maar verkeerd om je te ontwikkelen, maar als we daarbij structureel zelf geen plezier en voldoening ervaren, dan is dat niet duurzaam mijns inziens.
In de maatschappij zie ik het veelvuldig. Mensen lopen vast in een burn-out, bore-out, depressie of ervaren (chronische) fysieke klachten. Werk is daar niet de perse de (enige) oorzaak voor, integendeel het gaat mis op een veel diepere laag. De laag die gaat over zingeving. Wat je nou werkelijk te brengen hebt hier op aarde. Jouw unieke muziek die eruit wil. En het volume wordt steeds hoger. Maar luister je niet, dan moet je maar voelen. Dat het niet meer gaat. Niet meer op de oude manier.
Zelf merk ik het natuurlijk ook. En naarmate ik meer bij mezelf kom, en doe waar ik wel energie van krijg, dat ik steeds verder weg beweeg van de oude systemen. Van hiërarchie, regels en procedures en controle. Het verschil wordt steeds groter met hoe ik in het leven sta, vanuit vertrouwen, gelijkheid en verbinding. Maar regelmatig heb ik wel te maken met de oude wereld, zoals ik het noem. Dat is op zich oké, alleen ik merk dat ik het steeds minder goed volhoud. Minder lang en minder vaak. Want het trekt me naar beneden. Letterlijk in frequentie. En dat vraagt hersteltijd. Mijn lichaam eist het van me.
Doorzetten heeft geen zin. Ja eventjes wel, maar de terugslag is dan des te sterker.
En niet alleen voor jezelf.
Voor mij is het een signaal dat ik nog meer mag luisteren naar mezelf. En niet (meer) mee hoef te doen met wat niet klopt, voor mij dan. Waarschijnlijk laat ik mezelf nu nog wel te snel beïnvloeden en mag ik me dus nog meer verankeren. Zodat ik minder energie verlies.
En tegelijkertijd geloof ik ook dat het juist de bedoeling is dat we sensitiever worden. Dat betekent dat we niet meer herstellen om hetzelfde te blijven doen, maar daadwerkelijk gaan uit-filteren wat niet meer klopt. Want zet je toch door, dan is de terugslag des te heftiger. Ik zie dat in mezelf, op individueel niveau, maar ook zeker in het collectief.
De tijden veranderen. De onzuiverheid komt steeds meer naar buiten. We kunnen er niet meer omheen. En dat hoeft ook niet. Ik zie het als een collectieve uitnodiging om weer vanuit eigen liefdevolle kracht het leven tegemoet te treden.
Namasté
Het licht in mij groet het licht in jou