Alle emoties mogen er zijn. Het is alleen maar goed om ze te voelen. Het toe te staan. Het zijn golven, die komen en gaan. En daarna, als die golf is uitgerold, dan kan het dienen als bron van informatie. Over en voor jezelf. Als je daarnaar bereid bent te kijken. De liefde ervan te zien. En de lessen eruit te integreren. Voor de toekomst.
Dat is mijn inziens wat emotieregulatie is.
Vanuit het niet (meer) willen voelen, coping of angst voor emoties, veelal vanuit een niet weten hoe je daarmee omgaat, passen we echter een andere strategie toe. Eentje die naar buiten is gericht. Door de emotie niet te verwerken maar af te weren. De ‘last’ te verleggen naar een ander. Wat in allerlei vormen kan. Bijvoorbeeld door terug te trekken en uit verbinding te gaan. Een strategie die ik zelf maar al te goed ken. Of door iemand te ‘straffen’ met iets anders. Jij doet mij pijn, dus dan mag jij ook… En zo zijn er nog tal van mogelijkheden. Maar ze zijn eigenlijk niet zuiver. Schadelijk zelfs, voor de relatie, maar vooral voor jezelf.
Ik durf zelfs te stellen dat het zonde is. Want ik geloof dat 99,9% van mensen in essentie goed zijn en niet opzettelijk een ander willen schaden. Ja, zelfs in de wereld van nu. Als dat wel gebeurt, dan komt dat voort uit een afweerreactie van het niet kunnen omgaan met de eigen pijn. We geven onszelf gemakkelijk goedkeuring om bepaald gedrag te vertonen. Maar dat neemt de eigen pijn nooit weg, die blijft gewoon. We proberen het weg te drukken, te maskeren of te ontkennen. Maar dat kost uiteindelijk meer energie dan jezelf aankijken.
De angst voor de pijn is vaak groter dan de pijn zelf.
Als ik wegloop, dan gaat er iets mis bij mij. Het is een tijdelijke oplossing, om even wat lucht te krijgen, maar uiteindelijk moet ik toch terug. De pauze gebruik ik voor her-verbinding met mezelf en voor reflectie. Wat dan blijkt is dat het vaak gaat over ‘me niet goed genoeg voelen’. Tussen de woede en wanhoop en die onzekerheid zitten een paar stappen, die altijd anders zijn, maar het gebeurt me nog regelmatig dat ik op hetzelfde punt uitkom. Best confronterend, maar ook mooi. En wat ik dan nodig heb, is puur de erkenning van die kwetsbaarheid. Het wil aandacht, gezien worden, ruimte krijgen, de golf wil uit kunnen rollen.
Wat volgt is de realisatie dat het nu niet meer nodig is, dat ik wel goed genoeg ben. Dat ik dat mezelf kan en mag geven. Moet zelfs. Een ander is mij dat niet verschuldigd. En er valt niets te behalen in de buitenwereld. Althans, niet duurzaam. Kwetsbaarheid is kracht.
De waarheid is ❤️
—
Hi, mijn naam is Esmee en ik ben The Beauty. Mijn vriend Herbert Van Hoogdalem is The Beast. Samen delen we onze wijsheid. Over relaties. Die met jezelf, met je partner, familie, collega’s, team, maakt eigenlijk niet uit met wie. In relatie tot elkaar leren we over onszelf. En het is onze missie om die relaties zo zuiver mogelijk te laten zijn. Vanuit de kern, vanuit het hart. Want een mooiere wereld begint bij onszelf.