Op de vrouw. En op de man. En op de relatie.
Rond mijn 15e ging ik voor het eerst bloeden. Het was nogal een onthutsende ervaring, maar mijn moeder maakte er een feestje van. Inclusief taart. Dat begreep ik toen nog niet zo, het voelde onwennig, maar inmiddels zie ik ook de waarde ervan. Dat maakt dat ik de term ‘on-gesteld zijn’ niet meer gebruik, want de vrouwelijke cyclus is allesbehalve een error in het systeem. Integendeel, het is leven(s)waardig, letterlijk.
Maar, laten we eerlijk zijn, de menstruatie, is niet per sé een pretje. Of de hele cyclus eigenlijk. Voor de vrouw niet en de invloed op de omgeving, en zeker op de partner, ontken ik niet. De vrouwelijke cyclus kent verschillende fases met verschillende stofjes, hormonen in kleinere of grotere hoeveelheden. En dat heeft effect op hoe ze zich voelt, zowel fysiek, mentaal als emotioneel. Iedere maand opnieuw. Natuurlijk is het voor iedere vrouw anders, met meer of minder (zichtbare) invloed, maar dat er biologisch gezien het een en ander gebeurt, staat vast.
De menstruatiecyclus wordt ook wel eens vergeleken met de seizoenen. In de winter zitten we meer binnen en hebben we behoefte aan warmte en rust. Dat is voor de vrouw de bloederige periode. In de lente ontwaken we weer en begint alles, dus ook het eitje, te groeien. De zomer is het hoogtepunt: alles staat in bloei en dan ben je als vrouw het meest vruchtbaar. Daarna volgt de herfst en bereidt de natuur zich voor op een nieuwe rustperiode en gaat de vrouw langzaam terug naar haar nest.
Zelf was ik héél lang totaal niet met mijn cyclus bezig. Of ik negeerde het, kan ook best. In de maatschappij rust er ook nog een soort taboe op. Maar door mijn samenzijn met the Beast is dat anders geworden. Hij maakt me bewust van mijn eigen gedrag. Dat ik bijvoorbeeld voor mijn menstruatie als een malle het huis ga opruimen. Om ervoor te zorgen dat ik klaar ben voor de rustperiode, als ik ga bloeden. Tegelijkertijd is dat voor hem ook een gevaarlijke tijd, omdat ik me dan terugtrek en minder bereikbaar ben en een korter lontje heb.
Als mijn menstruatie dan is begonnen, gaat er een soort kurk uit -zoals hij dat dan noemt – en keert de zachtheid terug. Dan is het heel fijn als hij me thee & chocolade brengt. Hoe cliché, hè? Dat moest ik mezelf wel echt leren toestaan, dat verzorgd worden. Iets met te sterke zelfstandigheid en niet kwetsbaar mogen zijn (kuch).
Tijdens de lente en opbouw naar de zomer heb ik, natuurlijk, veel meer energie. En zeker tijdens de zomer, kan ik heel gepassioneerd zijn. Niet alleen dat eitje wil bevrucht worden, maar ook andere zaken beleven dan een hoogtepunt (let op de woordspeling). Niet alleen ons lichaam staat open, ook onze mind ziet veel meer potentie. De andere kant van de medaille is echter dat ik dan ook heel vurig kan zijn in de uiting van mijn onvrede. Met de nodige gevolgen van dien voor anderen.
Met dit verhaaltje wil ik allerminst een soort excuus opwerpen voor de vrouw. Of de man gelegenheid geven zich hierachter te verschuilen. Dat zou echt te makkelijk zijn. Gedrag is altijd onderhevig aan allerlei factoren, de hormoonhuishouding is niet het enige dat invloed heeft. En tegelijkertijd vergeten zowel vrouwen als mannen nog regelmatig dat de hormooncyclus iets prachtigs is. De vrouw is namelijk de veilige haven waar leven wordt gecreëerd. Hoe bijzonder is dat!
Ondertussen begrijp ik als the Beauty beter waar ik zit op welk moment, kunnen we allebei veel beter aangeven wat we nodig hebben als het even spannend is en eert the Beast mijn cyclus volledig.
Niet alleen tijdens de eisprong 😉